به گزارش مشرق، دورویی و نفاق از صفات مذموم آدمی است که درهای شرور را به روی او باز می کند، از این رو، در آموزه های دینی بشدت از آن نهی می شود.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «زبان مؤمن در پس دل اوست، هرگاه بخواهد سخن بگويد درباره آن مى انديشد و سپس آن را مى گويد، اما زبان منافق جلوى دل اوست هرگاه قصد سخن كند آن را به زبان مى آورد و درباره آن نمى انديشد.»
ایشان همچنین درباره نحوه شناسایی فرد منافق و دورو فرموده اند: «سه چيز است كه در هر كس باشد منافق است اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره كند و بگويد من مسلمانم، كسى كه هنگام سخن گفتن دروغ بگويد و وقتى كه وعده دهد تخلف نمايد و چون امانت بگيرد، خيانت نمايد.»
امیرمومنان علی (ع) نیز فرموده اند: «اگر با اين شمشيرم بر بينى مؤمن بزنم كه مرا دشمن بدارد با من دشمنى نمى كند و اگر همه دنيا را به منافق بدهم تا مرا دوست بدارد هيچگاه دوستم نخواهد داشت.»
امام رضا (ع) می فرمایند: «خداوند اجابت دعاى مؤمن را به شوق (شنيدن) دعايش به تأخير مى اندازد و مى گويد: «صدايى است كه دوست دارم آن را بشنوم» و در اجابت دعاى منافق عجله مى كند و مى گويد: «صدايى است كه از شنيدنش بدم مى آيد.»
از امیرمومنان علی (ع) است که: «زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او، زيرا مؤمن هر گاه بخواهد سخنى بگويد، ابتدا درباره آن مى انديشد، اگر خوب بود اظهارش مى كند و اگر بد بود آن را پنهان مى دارد. اما منافق هر چه به زبانش آيد مى گويد، بى آنكه بداند چه سخنى به سود او و چه سخنى به زيان اوست.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «هر كه با مسلمانان به دورو و دو زبان برخورد كند، روز قيامت بيايد در حالى كه براى او دو زبان از آتش باشد.»
مقصود كسانى هستند كه براى جلب نفع دنيوى نزد هر كس مطابق تمايلات او سخن گويند و به اصطلاح معروف نان را به نرخ روز خورند، و اين كار باعث حقيقتپوشىها و حقكشي هاى زيادى گردد و به قول علامه مجلسى (ره) و ديگران اين عين نفاق است.
امام باقر (ع) فرمودند: «چه بد بنده اي است آن بنده اى كه داراى دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را ستايش كند (و يا در تمجيد او از حد بگذراند) و در پشت سر او را بخورد (و از او بدگوئى كند) اگر دارا شود (و ثروتى به چنگ آورد) بر او رشك برد، و اگر گرفتار شود دست از يارى او بردارد.»
منابع:
اصول کافی
نهج البلاغه
تنبیه الخواطر
منبع: فقه الرضا (ع)
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «زبان مؤمن در پس دل اوست، هرگاه بخواهد سخن بگويد درباره آن مى انديشد و سپس آن را مى گويد، اما زبان منافق جلوى دل اوست هرگاه قصد سخن كند آن را به زبان مى آورد و درباره آن نمى انديشد.»
ایشان همچنین درباره نحوه شناسایی فرد منافق و دورو فرموده اند: «سه چيز است كه در هر كس باشد منافق است اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره كند و بگويد من مسلمانم، كسى كه هنگام سخن گفتن دروغ بگويد و وقتى كه وعده دهد تخلف نمايد و چون امانت بگيرد، خيانت نمايد.»
امیرمومنان علی (ع) نیز فرموده اند: «اگر با اين شمشيرم بر بينى مؤمن بزنم كه مرا دشمن بدارد با من دشمنى نمى كند و اگر همه دنيا را به منافق بدهم تا مرا دوست بدارد هيچگاه دوستم نخواهد داشت.»
امام رضا (ع) می فرمایند: «خداوند اجابت دعاى مؤمن را به شوق (شنيدن) دعايش به تأخير مى اندازد و مى گويد: «صدايى است كه دوست دارم آن را بشنوم» و در اجابت دعاى منافق عجله مى كند و مى گويد: «صدايى است كه از شنيدنش بدم مى آيد.»
از امیرمومنان علی (ع) است که: «زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او، زيرا مؤمن هر گاه بخواهد سخنى بگويد، ابتدا درباره آن مى انديشد، اگر خوب بود اظهارش مى كند و اگر بد بود آن را پنهان مى دارد. اما منافق هر چه به زبانش آيد مى گويد، بى آنكه بداند چه سخنى به سود او و چه سخنى به زيان اوست.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «هر كه با مسلمانان به دورو و دو زبان برخورد كند، روز قيامت بيايد در حالى كه براى او دو زبان از آتش باشد.»
مقصود كسانى هستند كه براى جلب نفع دنيوى نزد هر كس مطابق تمايلات او سخن گويند و به اصطلاح معروف نان را به نرخ روز خورند، و اين كار باعث حقيقتپوشىها و حقكشي هاى زيادى گردد و به قول علامه مجلسى (ره) و ديگران اين عين نفاق است.
امام باقر (ع) فرمودند: «چه بد بنده اي است آن بنده اى كه داراى دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را ستايش كند (و يا در تمجيد او از حد بگذراند) و در پشت سر او را بخورد (و از او بدگوئى كند) اگر دارا شود (و ثروتى به چنگ آورد) بر او رشك برد، و اگر گرفتار شود دست از يارى او بردارد.»
منابع:
اصول کافی
نهج البلاغه
تنبیه الخواطر
منبع: فقه الرضا (ع)
۲۲:۰۶ - ۱۴۰۰/۰۱/۲۰
